Artigo publicado en Nós Diario o 11 de xuño de 2020. A versión orixinal pode lerse aquí.
Neste tempo posCOVID-19 seica non é o momento
De cuestionar despidos de empresas que presentan ano tras anos enormes beneficios.
De cuestionar onde está a Igrexa solidaria coas necesidades sociais como institución exenta de contribuír ao erario público co pagamento do IBI.
De cuestionar por que na televisión e na radio públicas se escoita unha única voz cando son varios os proxectos de país.
De cuestionar o baleiramento de recursos humanos e materiais cos que afrontan a realidade pandémica os profesionais da sanidade pública.
De cuestionar o abafo que producen discursos políticos inzados de intolerancia e promotores de odio.
De cuestionar quen confunde solidariedade e xustiza social con caridade ou esmola.
De cuestionar o desleixo na protección sanitaria dos nosos maiores nas residencias dos NON coidados.
De cuestionar que Feijóo afirme ignorar o informe do Consello de Contas crítico coa xestión das residencias privadas de atención aos maiores.
De cuestionar que nos permitisen ir ao supermercado mais non á horta.
De cuestionar que o presidente galego non se dirixa ao pobo galego en galego.
De cuestionar a importancia das librarías como espazos de acougo saudábel.
De cuestionar a cultura galega como fonte de (trans)formación e transmisión do coñecemento da identidade propia.
De cuestionar a educación como vínculo formativo e emocional e a escola como ágora de encontros en igualdade.
De cuestionar a ineptitude dun presidente da Xunta de Galiza que ignorou as súas funcións, competencias e responsabilidades na protección do seu pobo.
É chegado o momento de sermos o punto e á parte que coloque o punto e final á inercia do rumbo político dun PP esgotado, para mirarmos aos ollos da nosa xente e dicirlles coa voz renovada dos versos da “Letanía de Galicia” do poeta Uxío Novoneyra:
“sabemos que ti podes ser outra cousa
sabemos que o home pode ser outra cousa”
Mercedes Queixas 