É posíbel?

Artigo publicado en Nós Diario o 9 de xullo de 2020. A versión orixinal pode lerse aquí.

Dóeme a impotencia do pobo. Dóeme porque sei que é o rego sanguíneo para aniñar a inacción e a renuncia.

Son moitas as esperanzas gardadas nesta campaña electoral que mañá remata. Moitos os sorrisos presos nos ollos que as máscaras obrigan a tapar. Moitos metros e medio de separación que cumpriron normas sanitarias.

Escribo de retorno á casa dun concorrido mitin no barrio da Agra do Orzán, tan populoso como diverso. Así é a vida. Máis un día, as mulleres toman a palabra coa coraxe que dá a curiosidade, o encanto da interrogación.

Antes de comezar, chega unha pregunta directa ao corazón en forma de palabra de muller: Que propoñedes para a dependencia e o coidado dos maiores? Está desesperada, ninguén responde desde esa Administración que non administra para todos, nin sequera para quen máis o precisa. Todo é perderse nun rosmar de papeis. Sempre falta algún. Isto é un… Non se atreve a rematar a oración. Fágoo eu, porque hai un tempo que me atrevín a pronuncialo a viva voz. Isto é un maltrato! E dóenos ás dúas na mirada.

Sei que este é o tempo das mulleres, das que gardan preguntas e das que sementan respostas, das que dormen con medos e das que acordan libres, das que coidan e das que coidan de quen coida.

Calaron as voces altas, recollemos as notas do caderno que acompaña o rexistro dos días e a banda sonora da rúa Barcelona soa a despedida agradecida.

Achégase unha nova voz de muller que, malia a camuflaxe pospandemia, logo se me fai recoñecíbel.

Como facer que sexa posíbel?

Respectándonos como pobo, téndomos confianza nas nosas forzas, sentíndomos a paixón por Galiza e procurando unha alternativa con vontade política de autogoberno, sen complexos nin submisións a intereses alleos.

Tomando partido polo traballo das mulleres que nos trouxeron até aquí. Xa o describiu o verso do noso Paco Souto:

“Era Galiza un país en paxes na cabeza das mulleres”

É posíbel!

Advertisement

Unha nova Galiza

Artigo publicado en Nós Diario o 2 de xullo de 2020. A versión orixinal pode lerse aquí.

A principal sensación que nos deixou o debate é o nada afeitas que estamos a recibir nas nosas pantallas un encontro dialéctico de contraste entre aquelas que queren asumir a alta responsabilidade de guiar o presente e o futuro do pobo galego.

Se este diálogo é pedra basilar en democracia, vólvese determinante nese intre en que a cidadanía debe comprometerse co seu voto.

E neste proceso de reaprender a desconfinar o pensamento, comprobamos quen domina a capacidade de dialogar e quen só sabe pontificar en monólogos ben adobiados por equipos de asesoramento e comunicación.

Fronte a un Feijóo nervioso, ancorado na defensa dun pasado de once anos onde as palabras non ditan feitos e sen propostas ilusionantes de futuro, a audiencia comprobou como a candidata do BNG, Ana Pontón, con empatía e convicción, compartía un proxecto integral, inclusivo e solvente de país, nado da raíz do pobo, coa expectativa de facer renacer unha nova Galiza.

As mentiras de Feijóo teñen as patas moi curtas e o nariz moi longo. Comprobámolo reiteradamente nese mal hábito seu de enumerar cifras que nunca teñen correlación na realidade. Un discurso ficticio que volve o seu lema “Galicia, Galicia, Galicia” nun “Fume, Fume, Fume” ou “Leria, Leria, Leria”.

Mais, para alén das súas cifras que xa ninguén cre, esquecéronlle algunhas ben realistas para as que si cumpría explicación.

Refírome, por exemplo, ás que acaba de ofrecer Intermón Oxfam que falan de que máis de 530.000 persoas no noso país, o 19% da sociedade galega, está no limiar da pobreza.

Ou tamén ás do recente inquérito electoral do CIS que fixan a posición da Galiza actual nun estado peor que hai catro anos para o 30,8% da poboación galega e igual para o 44,7%. Velaquí o relato dunha Galiza parada e dun Presidente da Xunta que dimitiu da defensa dos intereses galegos.

Porque sen presente non hai futuro, este 12 de xullo reiniciamos a marcha cara a unha nova Galiza.

#12dexullo

Artigo publicado en Nós Diario o 25 de xuño de 2020. A versión orixinal pode lerse aquí.

Hai catro anos unha preadolescente díxome, sorprendida, que cando escoitaba falar a Ana Pontón comprendía o que dicía e ademais tiña razón.

Aínda reafirmaba. Ana era unha muller que falaba dos problemas da xente recoñecíbel na vida común e sempre propuña alternativas. Non falaba por falar. E se niso consistía a política, entón gustáballe a política e mais Ana.

Disimulei a miña sorpresa de madurez e asentín con ilusión adolescente compartida. Naquela altura souben que o bo estaba por vir para este Nós colectivo que leva tanto tempo a sementar na construción do Pobo.

A Terra precisa mans novas e agora é a mocidade, motor dos cambios no presente para trazar un novo futuro, quen maioritariamente quere ser voz e apoio social do BNG que representa Ana Pontón como candidata á presidencia da Xunta de Galiza o 12 de xullo.

Rosalía de Castro xa alentaba a boa ventura:

¡Arriba
todas, rapaciñas do lugar,
que o sol
i a aurora xa vos vén a dispertar!
¡Arriba!
¡Arriba, toleirona mocidad,
que atruxaremos—cantaremos o ala… lá…!!!

Canda a mocidade, tamén as mulleres camiñamos á fronte para arroupar un soño cada vez máis real, conscientes da necesidade de avanzarmos nesa igualdade que beneficia o plural desde a responsabilidade da acción política.

As mulleres que en conciencia lle dixemos a Feijóo Nunca Máis ao peche do paritorio de Verín. As mulleres que non toleramos a impertinencia bandoleira daquel ex abrupto machista no Parlamento: “A señora Pontón está moi necesitada”. Nin tampouco esquecemos a campaña de cousificación das mulleres como xigantes entre monumentos patrimoniais.

Porque as mulleres non esquecemos que, se for preciso, o PP de Feijóo e mais o Feijóo do PP (non hai campaña posíbel que os confunda), pactaría cun partido fascista e misóxino, apelo a nos sumar a facer historia acompañando o paso firme, valente e comprometido de Ana Pontón cun voto de ilusión e esperanza, de reto e confianza cara a un #EuTaménConAnaNavegar!